Een verhaal van kracht en hoop: de Oekraïense vriendinnen Yuliia & Kateryna en hun ‘nieuwe’ leven in Brunssum

In het voorjaar van 2022 vluchtten de twee beste vriendinnen Yuliia en Kateryna uit Chernihiv, Oekraïne, voor de oorlog die hun leven totaal overhoop haalde. Wat ooit een normaal bestaan was in een oude stad, werd in één nacht volledig verwoest.

“Het was een enorme verbazing,” vertelt Yuliia. “Ik had nooit gedacht dat ik hier zou eindigen, in Nederland. Het was allemaal zo onverwacht.” Kateryna knikt instemmend en voegt toe: “Het was een noodsituatie, er was geen tijd om na te denken. We vertrokken met alleen wat spullen voor onderweg.” Hun reis, vol onzekerheden, bracht hen uiteindelijk naar een plek waar ze nog nooit van hadden gehoord: Brunssum.

Een warm welkom in Nederland

Bij aankomst in Brunssum waren de eerste dagen een waas van indrukken, maar één moment staat hen nog scherp bij. Het beeld van een vriendelijke man op een fiets die hen toeriep: “Welkom in Nederland, eer aan Oekraïne!” Het was een korte, maar hartverwarmende boodschap die hen het gevoel gaf dat ze niet alleen waren. “We zagen veel Oekraïense vlaggen, en dat was een belangrijke steun voor ons,” zegt Yuliia. “Het voelde als een klein stukje van ons thuis, hier in Nederland.”

Maar ondanks dit warme welkom is het leven in een nieuw land niet makkelijk. Yuliia en Kateryna moesten vanaf nul opbouwen. In Oekraïne hadden ze beiden goede banen – Yuliia was adjunct-directeur bij een centrum voor jongeren en Kateryna werkte als PR-manager voor een liefdadigheidsorganisatie. Nu werken ze in functies die ver afstaan van hun voormalige loopbaan. “Het is heel anders, maar we zijn dankbaar dat we werk hebben.”

Creativiteit als uitlaatklep

Toch hebben de twee vrouwen niet stilgezeten sinds hun aankomst in Brunssum. Beiden koesteren hun creativiteit, iets dat hen helpt om de chaos van de oorlog even te vergeten. Yuliia had altijd al een passie voor tekenen en schilderen. “Ik hou ervan om met verschillende technieken te experimenteren: olieverf, pastel, potlood. Het is een uitlaatklep voor mijn emoties.” Haar eerste tekening in Nederland was een kerk uit Chernihiv, die ze maakte tijdens haar eerste nacht in het opvangcentrum. “Die kerk staat aan de rand van mijn stad, en wanneer je hem ziet, weet je dat je bijna thuis bent. Het was een manier om mijn hoop uit te drukken dat ik op een dag terug zou kunnen keren.”

Kateryna wil haar liefde voor schrijven weer oppakken. Hoewel ze ooit droomde van het schrijven van een kinderboek, hebben de gebeurtenissen haar inspiratie getemperd. “Sommige mensen zeggen dat ik over de oorlog moet schrijven, maar ik ben daar nog niet klaar voor,” zegt ze. “Misschien komt dat ooit, maar nu wil ik gewoon mijn gedachten en ideeën opschrijven, zonder de druk van zo'n zwaar onderwerp.”

Culturen verbinden

Naast hun persoonlijke projecten hebben Yuliia en Kateryna ook geprobeerd hun creatieve talenten in te zetten voor de gemeenschap. Ze organiseren activiteiten voor de kinderen in hun opvanglocatie en dromen ervan om iets groters te doen, voor de mensen in Brunssum. “We willen workshops geven, misschien een event organiseren of een tentoonstelling houden,” zegt Kateryna enthousiast. “We denken er zelfs over om iets te doen met zowel de Oekraïense als Nederlandse cultuur. Zo kunnen we de twee werelden die nu ons leven nu vormen met elkaar verbinden.”

Pssst... wist je dat er sinds kort een nieuwe kunstgalerij in de Kerkstraat is neergestreken? Lees hier meer over de plek waar kunst en cultuur samenkomen!

Hoop in onzekere tijden

Het leven in Brunssum heeft hen langzaam maar zeker weer hoop gegeven. “In het begin was het heel moeilijk,” zegt Yuliia. “Het eerste jaar voelde ik me verloren. We zaten binnen, volgden het nieuws en hadden geen idee hoelang dit allemaal zou duren. Maar na een jaar begon ik in te zien dat ik mijn leven hier ook moest leven. Ik wil mijn leven niet laten kapen door de oorlog.”

De toekomst blijft onzeker voor de twee vriendinnen en Kateryna’s 8-jarige zoontje. “Ik heb geen grote plannen,” zegt Yuliia. “Ik leef met de dag. Misschien gaan we meer reizen, onze familie bezoeken en langzaam proberen ons leven weer op te bouwen.” Kateryna voegt eraan toe: “We willen meer doen in Brunssum, betrokken zijn en contacten leggen met ondernemers en inwoners. Misschien vinden we op die manier een nieuw doel, een manier om iets terug te geven aan de mensen die ons zo warm hebben ontvangen.”

De oorlog heeft hun leven op zijn kop gezet, maar Brunssum heeft Yuliia en Kateryna een plek gegeven om opnieuw te beginnen. En terwijl ze de pijn van hun verleden blijven dragen, hebben ze ook iets nieuws ontdekt: een gevoel van thuis, ver van huis.